Paris’e gitmemize bir gün kala teslim ettik Ece’yle, Kayra’nın kurabiyelerini annesine. Bizi mahcup etti annesi ama çok sevdik kendisini. Takdire değer tavrı, yaklaşımı, hoşgörüsüyle hayranlık uyandırdı. Ama herkes aynı değil! Dün bir bayan aradı. Ödeme yaptığı diş buğdayı çalışmasını hemen o gün yetiştirmem için çok rica etti, kıramadım. Nasıl çalıştığımı bir ben bilirim, yetiştirmek için. Bitti şükür sıkıntısız derken bir telefon akşama. ‘Eşim de yaptırmış aynısından başka bir yere, iptal etmemiz mümkün mü…’ dediğinde tam durumu izah edecektim ki, devam etti: ‘…daha doğrusu iptal etmek zorundayım, para iadesi’ vs diyordu ki, siparişi bitirdiğimi hazır olduğunu ifade ettim. Umursamadı! Ne kadar zor durumda olursam olayım, benim için bir saatlerce saçma bir kurabiyeyi süsleyecek, çocuğumun adını yazacak, dolayısıyla başkasına satışı mümkün olmayacak…ben onu alırım. Param olmasa borç alır yine alırım. 15 kurabiye! İş arkadaşına,komşuna, ailene herkese dağıtabilirsin fazlasını. Hala inanamıyorum insanlar nelere tenezzül edebiliyor, belki yazmam da çirkin, ama yanlışa tepki vermeden duramıyorum.
Paris muhteşemdi elbette…senenin tatili oldu. Biz hala o kadar etkisindeyiz ki sene bitmeden ve hatta yaz aylarında mutlaka tekrar gitmeyi umuyoruz. İki hata yaptık, birincisi kesinlikle Disney’in kendi otelinde kalmalıydık (oysa herkes uyarmıştı); parkın içinde bulunan otelde Disney karakterleriyle kahvaltı vb mümkün. Parkta benzeri restaurantlar var ama çok önceden rezervasyon yaptırmayana ‘doluyuz’ diyorlar. Bir gün yetmezmiş, o yüzden otelde kalıp en az 2 gün parkta/parklarda takılmak gerekirmiş. İkinci hatamız da bir güne ancak tek parkı sığdırırız düşüncesiyle tek park için bilet almış olmak oldu. Basiretim bağlandı benim. Programda tüm Disney karakterlerinin Walt Disney Park’ta olduğu yazsa da biz Disneyland Park’a girdik. Rüya gibiydi ama biz sadece Mickey’le tanışabildik. O buluşma anı da ayrı bir hikaye konusu. Büyülendik. Sıra bize geldiğinde, “a bizim sıramız geldi” diye konuşurken bir baktım, benim minik, transa geçmiş bir şekilde utangaç aşıklar gibi ama sık adımlarla Mickey’e doğru gidiyor. Daha makineyi elimize almamıza fırsat vermeden sarıldı Mickey’e. Sonra aşkları bizim için görülmeye değerdi elbet. Mickey alışık miniklere; burnunu öptürdü, güya utandı… Ece, o makineye hayatta poz vermeyen artiz Ece, bir pozlar verdi ki biz şaştık kaldık! Daha sonra alışveriş yaparken, gördüklerine, yaşadıklarına kahkahaları kulaklarımda çınlıyor. Tüm çocuklara feda olsun; gider miyim artık başka seyahate. Mağazaları ayrı bir cennet, kendimizi kaybettik, ben ev eşyalarına; Ece de oyuncaklara daldı saatlerce. Orada da anneme aldığım muhteşem bir koleksiyonluk biblo mutfak saatini alarmıyla unutmuşlar, otele geldiğimde farkettim. Geri dönme şansımız olmadığı için çıkartmakla uğraşınca kırdık bibloyu. Şikayet edeceğim, neye yarar bilmem ama bazen böyle kendimi Amerikalı zannedip serzenişlerde bulunuyorum. Yurtdışındayken işe yarıyordu, hiç olmazsa bir özür alıyordum. Burada cevap almamak bir yana, benzeri şirketlerde çalışmışlığım olduğu için dalga geçtiklerini biliyorum. Bizde öyle yapılırdı, uğraşanlara…Ben umuyorum tüketicinin korunacağı günlerin geleceğini 🙂 Tüketiciye hizmet veren biri olarak bunun önemini iyi biliyorum.Doğumgünü kurabiyeleri hakkında detaylı bilgi ve fiyatlar burada
Son Yorumlar